Kiedy państwo mnie nie chroni, moje siostry będę chronić” krzyczały tysiące osób w trakcie protestów, które w 2020 i 2021 roku miały miejsce w Warszawie. Protesty po aresztowaniu queerowej aktywistki kolektywu Stop Bzdurom Margot oraz demonstracje związane z ogłoszeniem wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie aborcji ze względu na wady płodu, spotkały się z represjami, które od lat nie były skierowane do żadnego mainstreamowego ruchu społecznego. Wiele osób biorących w nich udział pierwszy raz widziało i doświadczyło na własnej skórze, jak funkcjonariusze używają gazu czy wyciągają pałki. W ciągu stu dni od wyroku TK policja zatrzymała 150 osób, 81 z nich przetrzymując na noc na komendach. Setki ludzi spędzało noce i wieczory pod komisariatami, wspierając często zupełnie obce sobie osoby.

Jak doświadczenie represji wpływało na protestujących? Czy mobilizowało ich do działania, czy też zniechęcało do wyjścia z domu? Na podstawie wywiadów w osobami uczestniczącymi w protestach, obserwacji i własnych doświadczeń, autorka zauważa, że represje mogą mobilizować, pod warunkiem, że wywoływane przez nie silne wzburzenie zostanie wykorzystane przez aktorów ruchu społecznego na rzecz własnej sprawy, a na poziomie mikro pod warunkiem że wsparcie i solidarność otrzymywana od innych osób są wyższe od osobistych kosztów związanych np. z doświadczeniem zatrzymania. Bycie świadkiem i doświadczanie represji sprawia, że uczestnicy nabierają przekonania, że mogą chronić inne osoby na proteście, a ich powinnością jest solidarność z innymi demonstrantami.

Autorka wysnuwa wnioski dotyczące zmian we wpływie represji w ruchach społecznych, które za główne narzędzie mobilizacji mają media społecznościowe, zwracając uwagę na rolę obrazów, które są produkowane i dystrybuowane w ciasnych kręgach odbiorców, łączonych wspólnym światopoglądem i tożsamością.