Max Weber w teorii postkolonialnej: przypadek polski.

STRESZCZENIE

Celem badań jest:
1) próba wpisania Weberowskiego stosunku do Polaków, wyrażonego w jego pismach naukowych, w idiom postkolonialnej krytyki Webera,
2) analiza słabości studiów postkolonialnych i postzależnościowych w zastosowaniu do zderzenia polsko-niemieckiego reprezentowanego w pismach Webera i próba wyeliminowania tych słabości poprzez rozszerzenie idiomu postkolonialnego,
3) analiza stanu recepcji Webera w Polsce, zwłaszcza w okresie po roku 1989, i zaproponowanie jej monograficznego ujęcia w porządku problemowym dyktowanym współczesną perspektywą teoretyczną, w szczególności zaczerpniętą ze studiów postkolonialnych,
4) odczytanie recepcji i krytyki Webera jako przejawu przemian społecznych i interpretacja doświadczenia polskiej transformacji przez pryzmat wykorzystania myśli Weberowskiej w polskich naukach społecznych, prawnych i humanistycznych po roku 1989.

W projekcie zastosowane zostały metody:
1) historii idei prowadzonej w duchu warszawskiej szkoły historii idei (do lektury dzieł Maksa Webera i ustalenia stanu jego polskiej recepcji w perspektywie historycznej)
2) teorii pozycjonowania Patricka Baerta (do analizy stosunku między autorami recypującymi Webera w Polsce oraz postkolonialnymi krytykami Webera a jego teorią),
3) narratologiczne i genealogiczne (do analizy treści dzieł Webera),
4) badania „wędrujących pojęć” (do analizy recepcji Webera w teorii postkolonialnej).